Дар шароити ҷаҳони муосир, ки бархӯрдҳои сиёсӣ, иқтисодӣ ва геостратегӣ рӯз ба рӯз печидатар мегарданд, мушкилоти амниятӣ, хоса хатари терроризм, ба яке аз масъалаҳои калидии ҷомеаи башарӣ табдил ёфтааст. Ҳар рӯз аз гӯшаҳои гуногуни дунё хабарҳои нохуши марбут ба амалҳои террористӣ интишор меёбад, ки ин вожаи «террор» дар шуури мардум тарсу ваҳм эҷод мекунад. Терроризм маънои амале дорад, ки тавассути зӯроварӣ, таҳдид, таркиш ва куштор ҷомеаро ба ваҳшат меоварад; шахсе, ки ин амалҳоро анҷом медиҳад, террорист номида мешавад.

Гурӯҳҳои террористӣ имрӯз дар тамоми манотиқи ҷаҳон фаъолият доранд. Онҳо бо истифода аз имкониятҳои муосири технологӣ, шабакаҳои иҷтимоӣ ва иттилоотӣ мекӯшанд фикру зеҳни ҷавононро ба роҳи нодуруст равона созанд. Ҳадафи онҳо халалдор намудани сулҳу субот дар кишварҳо, тарсондани аҳолии осоишта ва ба вуҷуд овардани бесуботии сиёсӣ мебошад. Амалҳои онҳо шаклҳои гуногун доранд: тарконидан, гаравгонгирӣ, ҳамла ба муассисаҳои иҷтимоӣ, ғасби биноҳо ва дигар кирдорҳои ҷинояткорона.

Шабакаи интернет, ки имрӯз барои таҳсил, кор, омӯзиши забонҳои хориҷӣ ва дарёфти маълумоти илмӣ зарур аст, мутаассифона ба майдони фаъолияти гурӯҳҳои ифротӣ низ табдил ёфтааст. Онҳо аксар вақт дар марҳилаи аввал тавассути номҳои сохта ва саҳифаҳои зебо ҷавононро фиреб дода, дар онҳо эътироз, норозигӣ ва нобовариро ба ҷомеа ба вуҷуд меоранд. Минбаъд онҳоро ба ҳодисаҳои хушунатомез ва даҳшатангез даъват мекунанд.

Дар бисёр кишварҳои Шарқи Наздик, ки солҳои охир ба майдони даргириҳо мубаддал шудаанд, набудани субот ва огоҳӣ боис гардид, ки гурӯҳҳои террористӣ майдони фаъолият пайдо кунанд. Имрӯз низ чунин гурӯҳҳо мисли «Давлати исломӣ», «Ал-Қоида», «Толибон» ва дигар ташкилотҳои манъшуда ҳазорон ҷавононро ба доми худ мекашанд. Амалҳои онҳо оқибатҳои сангин доранд: аз даст рафтани ҷони садҳо нафар, харобии хонаю муассисаҳо, таъсири манфӣ ба рӯҳияи ҷомеа ва аз ҳам пошидани сохторҳои давлатӣ.

Тоҷикистони соҳибистиқлол низ аз ин хатар дур набудааст. Солиёни ҷанги шаҳрвандӣ дар аввали солҳои 1990 яке аз дардноктарин саҳифаҳои таърихи навини мо буданд. Гурӯҳҳои ифротӣ дар ин давра бо ҳар роҳу восита мехостанд суботи кишварро халалдор созанд. Вале бо хиради сарварии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, сулҳу оромӣ барқарор шуд ва миллати тоҷик бори дигар собит намуд, ки халқи сулҳофар ва тамаддунсоз аст.

Имрӯз Тоҷикистон сиёсати қатъии мубориза бо терроризмро пеш мебарад. Дар кишвар фаъолияти тамоми гурӯҳу созмонҳои террористӣ манъ шудаанд ва мақомоти ҳифзи ҳуқуқ фаъолиятҳои онҳоро ҷиддан назорат ва пешгирӣ менамоянд. Ҳадаф ҳифзи сулҳу субот, амнияти шаҳрвандон ва таъмини рушди устувори давлат мебошад.

Аз ин рӯ, мо – ҷавонони даврони истиқлол – бояд ҳамеша зиракии сиёсиро аз даст надода, аз ҳар гуна таблиғоти ифротӣ дур бошем. Ҳар як ҷавон вазифадор аст, ки интернетро бо масъулият истифода барад, дониши динӣ ва дунявии худро баланд бардорад ва барои пешрафту шукуфоии Тоҷикистони азиз саҳм гузорад. Маҳз ҷавонони огоҳ, донишманд ва ватандӯст метавонанд пеши роҳи чунин зуҳуроти номатлубро бигиранд.

Савринисо Исмоилова,

устоди ДПДТТ ба номи академик М.С.Осимӣ дар шаҳри Хуҷанд